Silifke'ye özel birçok yemek türü vardır. Bunlardan en önemlileri; yüksük (yüzük) çorbası, batırık, arabaşı, ülübü ve keşkektir. Tatlıları arasında ise mekik tatlısı, en önemlilerindendir.
Silifke'de genelde Türkmen göçmenleri olduğu için bazı oyunlar, Türkmenler için düzenlenmiştir.
Silifke'nin en önemli ve en meşhur ürünleri, yoğurt ve ayrandır. Yörenin köylülerine ve ağız tadını bilenlere göre en iyi ayran; yayık ayranıdır.
Silifke´de en son Yörük kollarından Sarıkeçililer bulunmaktadır.
Silifke; Toroslar'daki köylerde Türkmen Yörük nüfusu barındırır. 3-4 tane de Tahtacı mahallesi bulunmaktadır. Tahtacılar; kerestecilik ve orman ürünleriyle geçimlerini sağlayanAlevî Türkmenlerdir. Kent merkezindeki Say Mahallesi; kalabalık bir Abdal mahallesidir. Abdallar da Alevî inancına sahiptirler. Otogara yakın mahallelerde ise yoğunlukla Girit,Selânik ve Kıbrıs göçmenleri yaşamaktadırlar. Atatürk; Silifke'deki Gazi Çiftliği'ni yeni gelen Yunanistan mübâdilleri arasında paylaştırmışır. Ayrıca çok tanınmış biri olan zeytinyağıtüccarı, fabrikatör Bodossaki de Silifkeli olup sahip olduğu çok geniş meyve bahçesi ve arazisi, mübâdeleden sonra kamulaştırılıp bir bölümüne Kız Meslek Lisesi yapılmış, geri kalanına ise Giritli aileler yerleştirilmiştir. Bodossaki; daha sonra İstanbul'daki ünlü Pera Palas Oteli'ni satın alarak sahibi olmuştur. Kıbrıslı aileler ise 1930'lu, 60'lı ve 70'li yıllarda gelmişlerdir.
Silifkeli Rumlar ise mübâdele ile birlikte Yunanistan'da yeni kurulan, bugün Thesprotia iline bağlı, Adriyatik Denizi kıyısındaki Nea Selefkia (Yeni Silifke) adlı kasabaya yerleştirilmişlerdir. Kasaba nüfusu, bugün 3.000 civârındadır. O yıllarda Silifkeli Rumların lideri, Yusufaki Tiryâkidis idi. Silifkeli Ermeniler ise Bucaklı Mahallesi'nde kalabalık bir cemaat hâlinde yaşamakta idiler ve "Dilek Kayası" denilen mevkide bir kiliseleri vardı. Kurtuluş Savaşı'nda yaşanan sokak çatışmalarını takiben Kıbrıs üzerinden Lübnan'a gittikleri bilinmektedir. O yıllarda Silifke Ermenilerinin lideri, Hacı Manolyan idi.1933 yılında bazı vilâyetlerin ilçeye indirilmesi ile ilgili bir kanunla İçel ilinin merkezi Silifke lağvedilip Mersin ve İçel illeri birleştirilerek merkezi de Mersin oldu. (Tam doğru olmamakla beraber Silifke halkının CHP'ye değil de Serbest Cumhuriyet Fırkası'na oy vermesi sonucunda, daha önce il olan Silifke; ilçeye dönüştürülmüştür. Bir diğer rivâyet de "mürtecî" Hoca Askerî ayaklanmasının Silifke'de yaşanması sebebiyle o devrin idarecilerinin Silifke'yi cezâlandırdıkları yönündedir.) Böylece Silifke, "İl" unvânını kaybetmiştir. 2002 yılında ise hükümetin aldığı bir kararla Karamanoğulları’nın Türkçe olarak bu bölgeye verdiği "İçel" ismi; tarihe karıştı. Bu karar, doğru bir karardır. Çünkü İçel ismi; sâdece Silifke, Mut, Gülnar, Aydıncık, Bozyazı ve Anamur'u değil, komşu illere bağlı olan Ermenek veGazipaşa ilçelerini de kapsayan Taşeli Yöresi'ni tanımlamaktadır.
Silifke, folklorik açıdan da önemli bir bölgedir. Halk oyunları, kilim dokumacılığı ve el san'atları gelişmiştir. "Halk oyunu" denildiğinde ilk akla gelen yörelerden biri olan Silifke'nin folklor ekibi; uluslararası pek çok organizasyonda Türkiye'yi temsil etmiştir. Silifke oyunları, kıvrak tarzdadır. Silifke'de her yıl 20-26 Mayıs tarihleri arasında "Uluslararası Müzik ve Folklor Festivali" düzenlenir. Silifke'nin Yoğurdu, Türkmen Kızı, Çiftetelli, Elmas zeybeği, Kıbrıs Zeybeği, Hamçökelek, Çaya Vardım Zeybeği, Portakal Zeybeği, Bahçeye Gel Görelim, Mandilli, Yayla Yolları, Aşık ile Maşuk, Aslan Mustafa ve Keklik oyunları; en bilinen folklorik danslardır.
İlçeye bağlı Yeşilovacık beldesi sınırları içinde bulunan koylar; Akdeniz foklarının üreme bölgesidir. Akdenizin önemli tatil beldelerinden olan Susanoğlu (Atakent) ve Taşucu; Silifke'ye bağlıdır.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder